قرص افسردگی؛ جامع ترین راهنمای شناخت داروهای ضد افسردگی بهمراه عوارض جانبی

بازدارنده های بازجذب سروتونین  SSRIs

در اواسط دهه ۱۹۸۰ وارد بازار شدند. این دسته از داروها اکنون پرکاربرد ترین نوع قرص های افسردگی هستند. چند نمونه از این داروها عبارت است از: سیتالوپرام (سلکسا)، اسیتالوپرام (لگزاپرو)، پروکستین (پاکسیل، پکسیا)، فلوکستین (پروزاک، سارافم)، سرترالین (زولوفت). 
دو داروی دیگر که تحت عنوان ماژولاتور و محرک سروتونین دسته بندی شده اند هم در این گروه قرار دارند. این دو دارو مشابه ها عمل می کنند اما گیرنده های مغزی متفاوتی را تحت تاثیر قرار می دهند. ویلازودن (ویبرید) و ورتیوکستین (ترینیتلیکس) عوارض نسبتا متوسطی دارند اما ممکن است برای برخی از افراد ایجاد مشکل نیز بکنند.
عوارض این داروها عبارت است از: حالت تهوع، مشکلات روده ای، مشکلات جنسی، خستگی، سرگیجه، بی خوابی، تغییرات در وزن و سردرد.

دسته داروهای منع بازجذب سروتونین و آدرنالین

نوع جدیدی از داروهای افسردگی هستند. این دسته مشمول ونلافکستین (افکسور)،  دسونلافاکسین (پریستیک و خدزلا)، دولکستین (سیمبالتا)، و لومیلناسیپران (فتزیما) هستند. عوارض این دسته از داروها مشمول مشکل گوارشی، بی خوابی، مشکلات جنسی، اضطراب، سرگیجه و خستگی است.

داروهای افسردگی سه حلقه ای

از اولین گونه های دارویی برای درمان افسردگی بودند. چند نمونه از این داروها عبارت است از: آمیتریپتیلین (الاویل)، دسیپارامین (نورپرامین، پرتوفران)، دوکسپین (آداپین، سینکوآن)، ایمیپرامین (تفرانیل)، نورتریپتیلین (آونتیل، پاملور)، پروتریپتیلین (ویواکتیل)، و تریمیپرامین (سورمنتیل).
عوارض جانبی مصرف این داروها مشکلات گوارشی، خشکی دهان، سرگیجه، تغییرات در فشار خون، تغییرات در قند خون، و حالت تهوع هستند.

بازدارنده های مونوآمین اکسیداس MAOIs

از آغازین داروهای مورد استفاده برای درمان افسردگی بودند. MAOIs یک آنزیم، مونوآمین اکسیداس که باعث افزایش سطح شیمیایی بدن به نحوی مرتبطی با افسردگی می‌شود را مسدود می‌کنند. این موارد مانند سروتونین، آدرنالین و دوپامین هستند.
مثال هایی از این دسته عبارت است از: فنلزین (ناردیل)، ترنیلسیپرومین (پارنیت)، ایزوکارباکسازید (مارپلان)، و ترسندرمال سلیگیلین. این دسته از داروها کارکرد خوبی را از خود نشان داده اند اما چندان رایج نیستند. دلیل این امر تداخل دارویی با سایر قرص ها و برخی از غذاهاست. برای نمونه، پنیر مانده و گوشت تاریخ غیر تازه با این داروها تداخل ایجاد می‌کنند.

سایر قرص های افسردگی

بوپروپیون (آپلنزین، ولبوترین) نوع خاصی از قرص های افسردگی است که گمان می‌رود فعالیت های شیمیایی مغز مانند دوپامین و سروتونین را تحت تاثیر قرار دهند. عوارض جانبی آنها معمولا کمتر است. عوارضی مثل: مشکلات گوارشی، سردرد، بیخوابی، اضطراب. بوپروپیون به احتمال کمتری عوارض جنسی و ناتوانی جنسی به نسبت سایر داروهای افسردگی ایجاد میکند.
اسکتامین (اسپراواتو) هم یک نوع خاص از داروهای افسردگی است که گلوتامین را هدف می گیرد. این دارو به صورت اسپری بینی استفاده می شود. عموما از این دارو افسردگی وقتی استفاده می شود که میزان پاسخ دهی به سایر داروها کم بوده است. عوارض جانبی آن مانند بی حسی، گسست (ادراک های عجیب نسبت به فضا و زمان، انگار که چیزها در دنیا واقعی نیستند)، مشکلات فکری، فشار خون بالا هستند. اگر هر یک از این عوارض بروز پیدا کند عموما محدود و مقطعی هستند.

میرتازاپین (رمرون)

داروی خاصی است که اگر چه بر روی سروتونین و آدرنالین اثر می کند اما این کار را از راه تاثیر بر سایر گیرنده های مغزی (نسبت به قرص های افسردگی دیگر) انجام می دهد. معمولا این قرص افسردگی را قبل از خواب مصرف می کنند زیرا باعث ایجاد خواب آلودگی می شود. عوارض محدود آن مشمول خواب آلودگی، افزایش وزن، سطوح بالاتر تریگریسیلید و سرگیجه هستند.
ترازودون (دسیرل)
معمولا همراه با غذا مصرف می شود تا احتمال مشکلات شکمی را کاهش دهند. عوارض جانبی دیگر مانند خواب آلودگی، سرگیجه، تنگی نفس، خشکی دهان، و تاری دید هستند.

داروهای دیگری که همراه با قرص افسردگی مصرف می شوند

قرص های دیگری نیز ممکن است همراه با ضد افسردگی ها تجویز شوند. خصوصا اگر یک بیمار به درمان مقاوم باشد. در زیر فهرستی از داروهایی که همراه با قرص افسردگی تجویز می شوند را می آورم.

ضد روانپریشی ها

چندین داروی خاص ضد روان پریشی نشان داده شده است که در صورت ضعف پاسخ اولیه ، اثرات ضد افسردگی را افزایش می دهد. این موارد شامل آریپیپرازول (Abilify) ، برکسپیپرازول (Rexulti) و کویتیاپین (Seroquel) است. Symbyax ، ترکیبی از داروی ضد روان پریشی اولانزاپین (Zyprexa) و SSRI (Prozac یا فلوکستین) برای افسردگی یا افسردگی مقاوم در برابر درمان در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی تأیید شده است.

کربنات لیتیوم

 معمولاً به عنوان اثرات تثبیت کننده خلق و خو در اختلال دو قطبی در نظر گرفته می شود ، مدتهاست که به عنوان یک درمان افزودنی مفید ضد افسردگی برای افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در نظر گرفته می شود.

داروهای محرک

(مانند لیزدگزامفتامین (ویوانس) یا متیل فنیدیت (ریتالین)) گاهی اوقات “خارج از مصرف اصلی” به عنوان درمان های افزودنی برای برخی از انواع افسردگی استفاده می شوند.

Buspirone (Buspar)

 داروی ضد اضطراب ، همچنین در صورت افزودن به داروی ضد افسردگی ، برای افسردگی مفید است.
پزشک شما ممکن است سایر داروها یا مکمل هایی را که سازمان قضا و دارو برای استفاده در افسردگی تأیید نکرده است ، توصیه یا تجویز کند.

پیشنهادهایی برای چگونگی استفاده بهتر از درمان افسردگی

    روحیه خود را کنترل کنید

. نظارت بر خلق و خو و رفتارهای شما هر از گاهی می تواند به شما کمک کند تا پزشک، افسردگی شما را قبل از اینکه کنترل آن سخت شود، درمان کند. سعی کنید هر هفته الگوهای نوسانات خلقی را مشاهده کنید و اگر سر حال نبودید با پزشک خود تماس بگیرید.

    حمایت اجتماعی خود را تقویت کنید

. اگرچه شما نمی توانید تشخیص افسردگی خود را کنترل کنید ، مواردی وجود دارد که می توانید کنترل کنید. شما می توانید یک سیستم پشتیبانی مثبت برای خود جستجو کنید یا ایجاد کنید. شبکه اجتماعی شما ممکن است از همسر ، اعضای خانواده ، دوستان نزدیک ، همکاران ، سازمان های مذهبی یا گروه های اجتماعی نشات گرفته باشد. پشتیبانی در دسترس است.

    به درمان تجویز شده پایبند باشید

. اثر کامل داروهای ضد افسردگی ممکن است هشت هفته طول بکشد. از دوز دارو صرف نظر نکنید و یا درمان را زود ترک نکنید. اگر داروی افسردگی خود را دقیقاً طبق دستورالعمل مصرف نکنید ، فرصتی عادلانه برای اثر به آن نمی دهید.

    به یک متخصص افسردگی مراجعه کنید

. در طول دوره درمان مهم است که با یک متخصص آموزش دیده صحبت کنید. اگرچه روانشناسان نمی توانند دارو تجویز کنند ، اما آنها در ارزیابی روانپزشکی و روان درمانی به خوبی آموزش دیده اند. شما می توانید هنگام مصرف داروهای ضد افسردگی که توسط پزشک عادی تجویز می شود با یک روانشناس کار کنید.  یا می توانید برای داروهای افسردگی و روان درمانی به روان‌درمانگر مراجعه کنید. سعی کنید شخصی را پیدا کنید که تجربه زیادی در کمک به افراد مبتلا به افسردگی مقاوم در برابر درمان داشته باشد. 

    عادت های خوب ایجاد کنید

. هر روز داروی افسردگی خود را در همان زمان مصرف کنید. یک قرص هفتگی تهیه کنید. گاهی به راحتی می توانید دوز مصرفی خود را فراموش کنید. از آنجایی که مردم گاهی اوقات یک دوز مصرفی را فراموش می کنند ، مطمئن شوید که اگر چنین اتفاقی بیفتد چه باید بکنید.

    عوارض جانبی را نادیده نگیرید. 

عوارض جانبی یکی از دلایل عمده ای است که افراد از مصرف دارو منصرف می شوند. اگر عوارض جانبی دارید ، با روان شناس خود صحبت کنید. ببینید آیا راهی برای به حداقل رساندن یا از بین بردن آنها وجود دارد. با این حال ، به خاطر داشته باشید که ممکن است عوارض جانبی هنگام شروع دارو بدتر باشد. عوارض جانبی اغلب با گذشت زمان کاهش می یابد.

    در صورت تجویز سایر داروها توسط متخصص بهداشت دیگر ، به پزشک خود اطلاع دهید

. برخی از داروها می توانند تداخل مهمی با داروهای ضد افسردگی داشته باشند. اگر از قبل داروی دیگری را مصرف می کنید یا شروع به مصرف می کنید ، به پزشک خود بگویید تا بتواند با خیال راحت درمان شما را کنترل کند.

     مصرف قرص افسردگی خود را بدون اجازه پزشک قطع نکنید

. اگر به هر دلیلی نیاز به قطع مصرف دارو دارید ، ممکن است پزشک بخواهد به تدریج دوز شما را کاهش دهد. اگر ناگهان متوقف شوید ، می توانید عوارض جانبی داشته باشید و افسردگی شما بدتر شود.

    تصور نکنید که در صورت بهبودی می توانید داروی افسردگی خود را متوقف کنید.

اگر احساس می کنید می خواهید داروی خود را کنار بگذارید ، با پزشک خود صحبت کنید. ترک ناگهانی می تواند منجر به علائم مرتبط با قطع دارو و همچنین خطر عود شود.