مرگ در تنهایی

مرگ در تنهایی و تنها مردن؛ روایت یک پزشک از خانه سالمندان در آمریکا

  • مرگ در تنهایی ناشی از سیاست های دوره COVID همچنان یکی از بزرگترین فجایع همه گیر است.
  • ساکنان خانه های سالمندان گزارش می دهند که این سیاست ها باعث بدتر شدن سلامت روحی و جسمی آنها شده است.
  • سیاست های همه گیر آینده باید تعادل محافظت از افراد آسیب پذیر را با حفظ روابط انسانی حفظ کند.
برگرفته از سایکالوژی تودی

هر بار که من درباره کتاب “هنر گمشده مرگ” صحبت عمومی می کنم ، یکی از مخاطبان می پرسد که چگونه سیاست های دوره COVID را که بازدیدکنندگان در بیمارستان ها و خانه های سالمندان را محدود می کند ، درک می کنم؟ وقتی مجبور به تنهایی مردن می شود چگونه می توان خوب مرد؟ وقتی فقط با یک دستگاه دیجیتال یا یک عضو ناشناس کارکنان بالینی همراه باشید ، چگونه افراد خوب می میرند؟ این نوع مرگ در تنهایی چگونه است؟

 

پاسخ من به چنین سوالاتی همیشه یکسان است. از بین همه وحشتهای همه گیر COVID-19 ، تنها و تنها مردن و مردن ناشی از پروتکول ها ، به عنوان بزرگترین فاجعه در تاریخ ثبت خواهد شد.

وقوع قرنطینه و شیوع ویروس کرونا

 

هنگامی که ویروس کرونا در بهار سال 2020 میلادی ایالات متحده را جارو کرد، قرنطینه ضروری به نظر می رسید. دانشمندان و پزشکان از نحوه انتشار ویروس مطمئن نبودند و موسسات در همه جا کمبود تجهیزات محافظت شخصی (PPE) را تجربه کردند. برای حفاظت از آسیب پذیرترین و محدود کردن شیوع، سیاست هایی برای محدود کردن حرکت مردم و در نتیجه شیوع بیماری وضع شد.

 

طی چند ماه ما ویروس را بهتر درک کردیم. برخی از بیمارستان ها اجازه بازدید کنندگان محدود را دادند. اما بیشتر مراکز مراقبت، از جمله خانه های سالمندان و مراکز توانبخشی، همچنان از راهنمایی های Medicare پیروی می کردند که بازدیدکنندگان را ممنوع می کرد. مگر اینکه موارد جدید COVID-19 در کمترین حد خود باشد، که هرگز اتفاق نیفتاد.

تنهایی در دوره محدودیت بازدید از خانه های سالمندان

 

محدودیت های دید و بازدید نه تنها باعث مرگ هزاران بیمار به تنهایی شد، بلکه بسیاری از آنها تنهایی قابل توجهی را تجربه کردند، و عواقب فاجعه بار آن بر سلامت روان و جسم منجر شد.

 

گروه تحقیقاتی و مشاوره ای غیرانتفاعی در تابستان سال 2020 یک نظرسنجی از ساکنان مراکز مراقبت طولانی مدت انجام داد. آنها می خواستند بدانند که محدودیت های ویروس کرونا چگونه بر زندگی ساکنان تأثیر می گذارد و احساس آنها در مورد آن چیست.

 

آن طرف هیئت، تنهایی بیشتر شده بود. بیش از سه چهارم گزارش کردند که احساس تنهایی می کنند. بیشتر آنها برای معاشرت دیگر از اتاق های خود خارج نمی شدند.

علائمی که تنهایی و انزوا بر جای گذاشته است کم از مرگ در تنهایی نیست

 

این افزایش انزوا باعث کاهش سلامت جسمی آنها شد. ساکنان اظهارنظرهایی مانند “من گیجی ، کاهش وزن و غم و اندوه را افزایش داده ام” و “اشتهای کمی دارم و دارم وزن کم می کنم”.

 

بسیاری از ساکنان گزارش دادند که دیگر در زمینه بهداشت اولیه کمکی دریافت نمی کنند. برای نمونه یک شخص بیمار و سالمند گفت:

من شبیه یک انسان غار نشین هستم. هیچ کس به تراشیدن ریش من و یا کوتاه کردن موهای من کمک نمی کند. آنها حتی نمی توانند ناخن انگشتان پا من را کوتاه کنند. من وزن کم کردم و گرسنه می مانم. دلم برای خانواده ام تنگ شده است. مخصوصاً دلم برای همسرم تنگ شده است. او واقعاً از من مراقبت کرد. می خواهم به خانه بروم. من از اینجا متنفرم من تنها و بی حوصله هستم و بسیار ناراحت و افسرده هستم.

مرگ در تنهایی

اگر ویروس آنها را از بین نبرد، تنهایی این کار را می کند

نگرانی های جسمی ارتباط نزدیکی با نگرانی های بهداشت روان دارد. ساکنان احساس افسردگی و ناامیدی کردند. بسیاری از کلمات “زندان” برای توصیف شرایط فعلی خود استفاده می کردند. یکی گفت: “احساس می کنم در زندان هستم. احتمال چند هفته یا چند ماه انزوا بیشتر باعث می شود که از زندگی دست بکشم. 

این اصلا زندگی نیست. کارگران مدام ویروس را وارد ساختمان می کنند، بنابراین به من بگویید که چرا خانواده ام نمی توانند در اتاق من به من مراجعه کنند؟ ” بسیاری ابراز تمایل به مرگ کردند. آنها احساس کردند اگر ویروس آنها را نکشد ، انزوا آن ها را از بین خواهد برد.

انزوا خطر افسردگی، آسیب و مرگ را بیشتر می کند

یادآوری این نکته ضروری است که سیاست گذاران در آمریکا چنین آسیب های جسمی و روانی ایجاد کرده اند. انصافاً، این محدودیت ها ناشی از تمایل شدید به محافظت از آسیب پذیرترین اعضای جامعه است. اما به محض اینکه تجهیزات پزشکی مراقبتی به طور گسترده در دسترس بود، محدودیت های مداوم امری دست کم بی رحمانه بود.

 

کارشناسان بهداشت عمومی در مورد آینده همه گیری اختلاف نظر دارند. تعداد کیس ها دوباره در سراسر جهان افزایش یافته و در ایالات متحده صعود می کنند. واکسن ها بدون شک به کاهش مرگ و میر و بستری شدن در بیمارستان کمک خواهند کرد، اما تأثیر انواع ویروسی هنوز باید دیده شود.

نیاز به توجه به تنهایی و مرگ در تنهایی

 

صرف نظر از روند آینده همه گیر کرونا، یک موضوع مشخص است. ما به آسیب پذیرترین افراد جامعه – اعم از سالخوردگان و معلولین – مدیون هستیم تا زندگی خود را دوباره انسانی کرده و از تنهایی در حال مرگ خود بکاهیم.

 

انسان موجودی نیازمند رابطه است. ما در متن جامعه به بهترین وجه زندگی می کنیم و می میریم. اجازه ندهید که سیاست های خیرخواهانه رنج و اندوهی بی اندازه تحمیل کنند.

خانم داگبیل نویسنده این مطلب سرپرست بخش اصول اخلاقی کالج کلمبیا و مسئول بخش پزشکی و جراحی است. برای مطالعه بیشتر در زمینه روانشناسی وجودی شاید برایتان جالب باشد که سری به آخرین کتاب اروین یالوم بزنید.

برای رزرو وقت بر روی بنر بالا کلیک کنید و یا به این صفحه بروید. همچنین شما می توانید به مطالب دیگری در زمینه روان درمانی مراجعه کنید که در رابطه با تنهایی در دوره کرونا نوشته شده اند.

کانال تلگرام تجربه زیستی

اینستاگرام تجربه زیستی

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pocket
WhatsApp
Email
Reddit
Pinterest
به این مطلب امتیاز دهید post

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *