مرگ در تنهایی و تنها مردن؛ روایت یک پزشک از خانه سالمندان در آمریکا

هر بار که من درباره کتاب “هنر گمشده مرگ” صحبت عمومی می کنم ، یکی از مخاطبان می پرسد که چگونه سیاست های دوره COVID را که بازدیدکنندگان در بیمارستان ها و خانه های سالمندان را محدود می کند ، درک می کنم؟ وقتی مجبور به تنهایی مردن می شود چگونه می توان خوب مرد؟ وقتی فقط با یک دستگاه دیجیتال یا یک عضو ناشناس کارکنان بالینی همراه باشید ، چگونه افراد خوب می میرند؟ این نوع مرگ در تنهایی چگونه است؟

پاسخ من به چنین سوالاتی همیشه یکسان است. از بین همه وحشتهای همه گیر COVID-19 ، تنها و تنها مردن و مردن ناشی از پروتکول ها ، به عنوان بزرگترین فاجعه در تاریخ ثبت خواهد شد.

وقوع قرنطینه و شیوع ویروس کرونا

هنگامی که ویروس کرونا در بهار سال 2020 میلادی ایالات متحده را جارو کرد، قرنطینه ضروری به نظر می رسید. دانشمندان و پزشکان از نحوه انتشار ویروس مطمئن نبودند و موسسات در همه جا کمبود تجهیزات محافظت شخصی (PPE) را تجربه کردند. برای حفاظت از آسیب پذیرترین و محدود کردن شیوع، سیاست هایی برای محدود کردن حرکت مردم و در نتیجه شیوع بیماری وضع شد.

طی چند ماه ما ویروس را بهتر درک کردیم. برخی از بیمارستان ها اجازه بازدید کنندگان محدود را دادند. اما بیشتر مراکز مراقبت، از جمله خانه های سالمندان و مراکز توانبخشی، همچنان از راهنمایی های Medicare پیروی می کردند که بازدیدکنندگان را ممنوع می کرد. مگر اینکه موارد جدید COVID-19 در کمترین حد خود باشد، که هرگز اتفاق نیفتاد.

تنهایی در دوره محدودیت بازدید از خانه های سالمندان

محدودیت های دید و بازدید نه تنها باعث مرگ هزاران بیمار به تنهایی شد، بلکه بسیاری از آنها تنهایی قابل توجهی را تجربه کردند، و عواقب فاجعه بار آن بر سلامت روان و جسم منجر شد.

گروه تحقیقاتی و مشاوره ای غیرانتفاعی در تابستان سال 2020 یک نظرسنجی از ساکنان مراکز مراقبت طولانی مدت انجام داد. آنها می خواستند بدانند که محدودیت های ویروس کرونا چگونه بر زندگی ساکنان تأثیر می گذارد و احساس آنها در مورد آن چیست.

آن طرف هیئت، تنهایی بیشتر شده بود. بیش از سه چهارم گزارش کردند که احساس تنهایی می کنند. بیشتر آنها برای معاشرت دیگر از اتاق های خود خارج نمی شدند.

علائمی که تنهایی و انزوا بر جای گذاشته است کم از مرگ در تنهایی نیست

این افزایش انزوا باعث کاهش سلامت جسمی آنها شد. ساکنان اظهارنظرهایی مانند “من گیجی ، کاهش وزن و غم و اندوه را افزایش داده ام” و “اشتهای کمی دارم و دارم وزن کم می کنم”.

بسیاری از ساکنان گزارش دادند که دیگر در زمینه بهداشت اولیه کمکی دریافت نمی کنند. برای نمونه یک شخص بیمار و سالمند گفت:

من شبیه یک انسان غار نشین هستم. هیچ کس به تراشیدن ریش من و یا کوتاه کردن موهای من کمک نمی کند. آنها حتی نمی توانند ناخن انگشتان پا من را کوتاه کنند. من وزن کم کردم و گرسنه می مانم. دلم برای خانواده ام تنگ شده است. مخصوصاً دلم برای همسرم تنگ شده است. او واقعاً از من مراقبت کرد. می خواهم به خانه بروم. من از اینجا متنفرم من تنها و بی حوصله هستم و بسیار ناراحت و افسرده هستم.