اضطراب یک احساس عادی است. احساس اضطراب و استرس روش مغز شما برای واکنش به استرس و هشدار دادن به شما در مورد خطر احتمالی پیش رو است.
هر کس هر از گاهی احساس اضطراب می کند. به عنوان مثال ، ممکن است هنگام کار، مواجهه با مشکل، قبل از شرکت در آزمون، یا قبل از تصمیم مهم اضطراب و استرس را تجربه کنید.
اضطراب و استرس گاه به گاه خوب است. اما اختلالات اضطرابی متفاوت است. آنها گروهی از بیماری های روانی هستند که باعث اضطراب و استرس دائمی و طاقت فرسا می شوند. اضطراب و استرس بیش از حد می تواند شما را از کار، تحصیل ، اجتماع خانوادگی و سایر موقعیت های اجتماعی که ممکن است علائم شما را تحریک یا بدتر کنند، بازدارد.
با درمان، بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی می توانند احساسات خود را مدیریت کنند.
بدون هیچ دلیل و دلیل کمی بیش از حد، نگرانی و تنش غیر واقعی را احساس می کنید.
شما احساس ترس ناگهانی و شدیدی می کنید که باعث حمله وحشت می شود. در طی حمله وحشت ممکن است عرق کنید، درد قفسه سینه داشته باشید و ضربان قلب شما تپش (تپش قلب) داشته باشد. گاهی ممکن است احساس کنید که خفه می شوید یا دچار حمله قلبی می شوید.
فوبیای اجتماعی نیز نامیده می شود ، این زمانی است که احساس نگرانی شدید و خودآگاهی نسبت به موقعیت های اجتماعی روزمره دارید. شما وسواس گونه نگران دیگران هستید که شما را قضاوت کنند یا خجالت بکشید یا مورد تمسخر قرار بگیرند.
شما احساس ترس شدیدی نسبت به یک شی یا موقعیت خاص مانند ارتفاع یا پرواز دارید. ترس فراتر از حد مناسب است و ممکن است باعث شود از موقعیت های معمولی اجتناب کنید.
شما ترس شدیدی از قرار گرفتن در مکانی دارید که فرار کردن یا کمک گرفتن در صورت بروز شرایط اضطراری سخت به نظر می رسد. به عنوان مثال، ممکن است از سوار شدن به هواپیما، حمل و نقل عمومی یا از در صف ایستادن وحشت کرده و احساس اضطراب کنید.
بچه های کوچک تنها کسانی نیستند که هنگام عزیمت یکی از عزیزانشان احساس ترس یا اضطراب می کنند. هر کسی می تواند به اختلال اضطراب جدایی مبتلا شود. به مشکلی که در طی آن شما از دور شدن از کسی یا کسانی که دوستشان دارید دچار اضطراب و استرس میشوید، اضطراب جدایی می گویند. شما همیشه نگران خواهید بود که اتفاق بدی برای عزیزتان رخ دهد.
این نوعی اضطراب اجتماعی است که در آن بچه های کوچکی که به طور معمول با خانواده خود صحبت می کنند، در مدرسه یا در جمع صحبت نمی کنند.
استفاده از برخی داروها یا داروهای غیرقانونی، یا ترک برخی از داروها، می تواند برخی علائم اختلال اضطراب را تحریک کند.
اضطراب درارای نشانه های جسمانی و روانی است. نشانه های جسمانی مثل تاری دید، سرد شدن دست و پا، بی حالی، شل شدن، بی قراری، مشکلات معده و روده و سردرد های میگرنی است.
نشانه جسمانی استرس مثل بی قراری، سر درد، شل شدن بدن و بی حالی، سر گیجه، یخ کردن دست و پا، داغ شدن اعضای بدن، معده درد، اسهال، یبوست و گز گز کردن پوست است.
علایم روانی اضطراب مانند نگرانی، بی قراری، ترس از اینکه اتفاق بدی بیافتد، وسواسی شدن، کناره گیری و اجتناب، بی خیالی، ناتوانی از یکجا نشستن، افکار ترسناک، افکار ناراحت کننده، بدگمانی و افسردگی است.
بهترین درمان اضطراب و استرس، درمان های همه جانبه نگر است.
علامت اصلی اختلالات اضطرابی ترس یا نگرانی بیش از حد است. اختلالات اضطرابی همچنین می تواند نفس کشیدن، خوابیدن، بی حرکت ماندن و تمرکز را سخت کنند. علائم خاص شما به نوع اختلال اضطرابی شما بستگی دارد.
وحشت ، ترس و ناراحتی
احساس وحشت، هلاکت یا خطر
مشکلات خواب
ناتوانی در آرام و ساکت ماندن
دست یا پاهای سرد، عرق کرده، بی حس یا گزگز
تنگی نفس
تنفس سریعتر و سریعتر از حالت طبیعی (هایپرونتیلاسیون)
تپش قلب
دهان خشک
حالت تهوع
عضلات کشیده
سرگیجه
فکر کردن در مورد یک مشکل بارها و بارها و ناتوانی در متوقف کردن (نشخوار فکری)
عدم توانایی در تمرکز
اجتناب شدید یا وسواس گونه از اشیا یا موقعیت های ترسناک
محققان دقیقاً نمی دانند چه چیزی اختلالات اضطرابی ایجاد می کند. ترکیبی پیچیده از موارد مختلف در ابتلا یا عدم ابتلا به اختلالات اضطراب و استرس نقش دارند.
اگر قبلا حسابی درباره اضطراب و استرس جست و جو کرده اید. اگر حتی به روانشناس مراجعه کرده اید، اما مشکل استرس شما خوب نشده است.
اگر با خودتان فکر می کنید که پس تا چه موقعی قرار است که این مشکل اضطرابی و استرس ادامه داشته باشد؟ نگران نباشید.
شما تنها کسی نیستید که این چنین سختی هایی در مورد اضطراب کشیده اید. مطمئن باشید که مشکل شما چاره دارد. فقط باید به متخصص درست و حرفهای مراجعه کنید، همین و بس!
برای رزرو وقت، همین حالا کلیک کنید.
اختلالات اضطرابی می تواند در خانواده ها بروز کند.
برخی تحقیقات نشان می دهد اختلالات اضطرابی ممکن است با مدارهای معیوب مغز مرتبط باشد که ترس و احساسات را کنترل می کنند.
این به رویدادهای استرس زایی که دیده یا زندگی کرده اید برمی گردد. وقایع زندگی که اغلب به اختلالات اضطرابی مرتبط هستند شامل سو استفاده و بی توجهی در دوران کودکی، مرگ یکی از عزیزان یا حمله یا دیدن خشونت است.
داروهای خاصی ممکن است برای پنهان کردن یا کاهش برخی از علائم اضطراب استفاده شوند. اختلال اضطراب اغلب همراه با مصرف الکل و مواد است.
برخی از بیماری های قلب، ریه و تیروئید می توانند علائمی شبیه اختلالات اضطرابی ایجاد کنند یا علائم اضطراب را بدتر کنند. برای رد سایر شرایط پزشکی هنگام صحبت با روانشناس در مورد اضطراب، انجام یک معاینه کامل بدنی مهم است.
برخی موارد همچنین احتمال ابتلای شما به اختلال اضطراب و استرس را بیشتر می کند. به این موارد عوامل خطر گفته می شود. برخی از عوامل خطر را نمی توانید تغییر دهید، اما برخی دیگر را می توانید.
داشتن یک اختلال روانی دیگر، مانند افسردگی، خطر ابتلا به اختلال اضطراب را افزایش می دهد.
سو استفاده عاطفی، جسمی و جنسی در دوران کودکی با اختلالات اضطرابی در دوره های بعدی زندگی ارتباط دارد.
زیستن یک واقعه آسیب زا خطر ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را افزایش می دهد، که می تواند باعث حملات وحشت شود.
حوادث استرس زا یا منفی زندگی، مانند از دست دادن پدر و مادر در اوایل کودکی، خطر ابتلا به اختلال اضطراب را افزایش می دهد.
نگرانی مداوم در مورد سلامتی خود یا یکی از عزیزان خود، یا مراقبت از فردی که بیمار است، می تواند احساس سرخوردگی و اضطراب در شما ایجاد کند.
استفاده از الکل و داروهای غیرقانونی احتمال ابتلای شما به اختلال اضطراب را بیشتر می کند. برخی افراد نیز از این مواد برای پنهان کردن یا تسکین علائم اضطراب استفاده می کنند.
کمرویی و کناره گیری از افراد و مکان های ناآشنا در دوران کودکی با اضطراب اجتماعی در نوجوانان و بزرگسالان ارتباط دارد.
برداشت منفی از خود ممکن است منجر به اختلال اضطراب اجتماعی شود.
اگر علائمی دارید، پزشک شما را معاینه می کند و درباره سابقه پزشکی شما سوال می کند. او ممکن است برای رد سایر شرایط سلامتی که ممکن است باعث علائم شما شوند، آزمایشاتی را انجام دهد. هیچ آزمایش آزمایشگاهی نمی تواند به طور خاص اختلالات اضطرابی را تشخیص دهد.
اگر پزشک دلیل جسمی برای احساس شما پیدا نکند، ممکن است شما را نزد روانپزشک، روانشناس یا متخصص بهداشت روان بفرستد. آن پزشکان از شما سال می کنند و با استفاده از ابزارها و آزمایشات متوجه می شوند که آیا شما یک اختلال اضطرابی دارید یا خیر.
پزشکان شما در زمان تشخیص شما میزان علائم و شدت آن را بررسی می کنند. مهم است که اگر اضطراب شما لذت بردن یا انجام کارهای روزمره در خانه، محل کار یا دانشگاه را دشوار می کند، به پزشکان یا مشاوران خود اطلاع دهید.
درمان های زیادی برای کاهش و مدیریت علائم اختلال اضطراب وجود دارد. معمولاً افراد مبتلا به اختلال اضطراب به روان درمانگر مراجعه می کنند.
نوعی مشاوره تخصصی روانشناسی بلند مدت است که به شما کمک می کند یاد بگیرید چگونه احساسات بر رفتارهای شما تأثیر می گذارد. گاهی اوقات گفتگو درمانی (تاک تراپی) نامیده می شود. یک متخصص بهداشت روان آموزش دیده در مورد افکار و احساسات شما با شما صحبت می کند و روش هایی را برای درک و مدیریت آنها و اختلال اضطراب و استرس شما پیشنهاد می کند.
انواع مختلفی از داروها برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شود. در مورد جوانب مثبت و منفی هر دارو با پزشک یا روانپزشک خود صحبت کنید تا تصمیم بگیرید کدام یک برای شما بهتر است.
دارو شاید بهترین راه درمانی نباشد، اما زندگی امروزه به نحوی است که بسیاری از آن استفاده می کنند. در مورد دارو باورهای منفی نیز وجود دارد. باورهایی مانند اعتیاد به داروی اعصاب، نگرانی از مصرف قرص اضطراب، شرم و خجالت به دلیل استفاده از دارو و غیره.
داروهای ضد افسردگی مدرن (SSRI ها و SNRI ها) به طور معمول اولین داروهایی هستند که برای افراد مبتلا به اختلال اضطراب تجویز می شوند. نمونه های SSRI اسکیتالوپرام (Lexapro) و فلوکستین (Prozac) هستند. SNRI ها شامل دولوکستین (Cymbalta) و ونلافاکسین (Effexor) هستند.
بوپروپیون این نوع دیگری از داروهای ضد افسردگی است که معمولاً برای درمان اضطراب مزمن استفاده می شود. این عملکرد متفاوت از SSRI ها و SNRI ها است.
اینها شامل سه حلقه ها و مهار کننده های مونوآمین اکسیداز (MAOI) هستند. کمتر مورد استفاده قرار می گیرند زیرا عوارض جانبی مانند افت فشار خون، خشکی دهان، تاری دید و احتباس ادرار می تواند برای برخی افراد ناخوشایند یا ناامن باشد.
در صورت داشتن احساس ترس و اضطراب مداوم، پزشک ممکن است یکی از این داروها را تجویز کند. آنها به کاهش اضطراب کمک می کنند. به عنوان مثال می توان به آلپرازولام (زاناکس) و کلونازپام (کلونوپین) اشاره کرد. آنها به سرعت کار می کنند، اما شما ممکن است به آنها وابسته شوید.
معمولاً هدف آنها به مثابه افزودنی برای درمان اختلال اضطراب و استرس شماست و شما نباید آنها را برای مدت طولانی مصرف کنید.
اگر علائم جسمی اضطرابی مانند تپش قلب، لرزیدن یا لرزش دارید، این نوع داروی فشار خون بالا می تواند به شما کمک کند. یک بتا بلاکر ممکن است به شما در آرامش حین حمله اضطراب حاد کمک کند.
این داروها که برای جلوگیری از تشنج در افراد مبتلا به صرع استفاده می شوند همچنین می توانند علائم خاصی از اختلال اضطراب را تسکین دهند.
دوزهای کم این داروها را می توان برای بهتر کار کردن سایر روشهای درمانی اضافه کرد.
این داروی ضد اضطراب گاهی برای درمان اضطراب مزمن استفاده می شود. قبل از تسکین کامل علائم باید چند هفته آن را مصرف کنید.
هرچه بیشتر بدانید، آمادگی بیشتری برای مدیریت علائم و انسداد راه در طول مسیر خواهید داشت. از پرسیدن هرگونه سوال از روانشناس خود نترسید. به یاد داشته باشید، شما عضو اصلی تیم مراقبت های بهداشتی خود هستید.
متوقف کردن ناگهانی داروهای پزشکی می تواند عوارض جانبی ناخوشایندی ایجاد کند و حتی می تواند علائم اضطراب را تحریک کند.
غذاها و نوشیدنی های دارای کافئین مانند قهوه، چای، کولا، نوشیدنی های انرژی زا و شکلات را کاهش دهید. کافئین یک داروی تغییر دهنده خلق و خو است و ممکن است علائم اختلالات اضطرابی را بدتر کند.
سو مصرف مواد خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی را افزایش می دهد.
تمرینات هوازی سریع مانند آهسته دویدن و دوچرخه سواری به آزادسازی مواد شیمیایی مغز کمک می کند که استرس را کاهش می دهد. و روحیه شما را بهبود می بخشد.
مشکلات خواب و اختلال اضطراب اغلب دست به دست هم می دهند. استراحت خوب را در اولویت قرار دهید. روال آرامش بخش قبل از خواب را دنبال کنید. اگر هنوز مشکل خواب ندارید با پزشک خود صحبت کنید.
مدیریت استرس بخش مهمی از برنامه درمان اختلالات اضطرابی شماست. مواردی مانند مدیتیشن یا ذهن آگاهی می تواند به شما کمک کند تا بعد از یک روز پرتنش از حالت طبیعی خارج شوید و ممکن است درمان شما بهتر عمل کند.
نوشتن افکار خود قبل از پایان روز ممکن است به شما در آرامش یافتن کمک کند تا تمام شب با افکار مضطرب روبرو نشوید.
فکر کردن مثبت به جای افکار نگران کننده، می تواند به کاهش اضطراب کمک کند. البته اگر انواع خاصی از اضطراب و استرس را داشته باشید، می تواند چالش برانگیز باشد.
چه به صورت حضوری، چه از طریق تلفن و چه از طریق موبایل، ارتباطات اجتماعی به رشد و سلامتی افراد کمک می کند. افرادی که دارای یک گروه نزدیک از دوستان هستند که از آنها پشتیبانی می کنند. افرادی که با دوستانشان گپ می زنند سطح اضطراب اجتماعی کمتری دارند.
برای برخی از افراد گفتگو با دیگران که همان علائم و احساسات را تجربه می کنند مفید و نشاط آور است. گروه های خودیاری یا پشتیبانی به شما امکان می دهند نگرانی ها و دستاوردهای خود را با افرادی که مشکل مشابهی دارند یا کسانی که قبلا چنین مشکلی داشتند در میان بگذارید.
قبل از استفاده از داروهای بدون نسخه یا داروهای گیاهی از پزشک یا داروساز خود سوال کنید. بسیاری از آنها مواد شیمیایی دارند که می توانند علائم اضطراب را بدتر کنند.
زندگی با اختلال اضطرابی می تواند چالش برانگیز و ناامیدکننده باشد. نگرانی و ترس مداوم می تواند احساس خستگی و ترس در شما ایجاد کند. اگر درمورد علائم خود با یک روانشناس صحبت کرده اید، اولین قدم را برای رفع نگرانی برداشته اید.
یافتن روش درمانی مناسب برای شما ممکن است مدتی طول بکشد. اگر بیش از یک اختلال اضطرابی دارید، ممکن است به چندین نوع درمان نیاز داشته باشید. برای بیشتر افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی، ترکیبی از روان درمانی و مشاوره و دارو درمانی بهترین روش است. با مراقبت و درمان مناسب، می توانید یاد بگیرید که چگونه علائم خود را کنترل کنید و رشد کنید.
برای شروع درمان می توانید از اینجا وقت روان درمانی رزرو کنید. در صورتی که پس از سه جلسه اولیه، نیاز به دارو درمانی تشخیص داده شود، با مشورت همدیگر در این زمینه اقدام می کنیم. در بیشتر موارد، من از تکنیک های مقدماتی تا پیشرفته مدیریت، تنظیم و تخلیه اضطراب استفاده می کنم و نیازی به دارو درمانی وجود نخواهد داشت.
همچنین، می توانید به قسمت های مربوط به اضطراب و استرس در پادکست تجربه زیستی هم گوش کنید.
خودنگاری و درمان افسردگی در خانه بخش چهارم |
افسرده کیست؟ نگاهی تازه با افسردگی |