اضطراب چیست؟ از نظر بسیاری از مردم، عباراتی مانند استرسی شدن، استرس گرفتن، عصبی شدن، اضطراب گرفتن، مضطرب شدن، ترسیدن، همه می‌توانند به یک پدیده‌ی خاص اشاره کنند. به شرایطی که ما تحت آن شرایط احساس پریشانی درونی می کنیم. از نظر روان‌شناسیک، این عبارات هر کدام معنای متفاوتی دارند و در این نوشتار سعی میکنیم به این نکته بپردازیم که چرا دانستن و تفکیک کردن این عبارات می تواند برای ما مفید باشد.
برای درمان اضطراب ما ابتدا بایست بدانیم که منظورمان از اضطراب چیست؟ اضطراب ترس نیست. برای نگاه کردن به اینکه تفاوت میان اضطراب و ترس چیست لطفا به اینجا رجوع کنید. اضطراب حالتی روان‌شناختی است که از منظر پویشی به معنی نشانه‌ی احساس ناتوانی است. هر موقع ما مضطرب می شویم، دلیل اش آن است که نمی توانیم حضور حالتی درونی را تحمل کنیم. اگر یک چیزی در بیرون از ما به ما حسِ پریشانی اضطراب گون بدهد، و ما بتوانیم تشخیص بدهیم که آنچه چنین واکنشی را ایجاد میکند چه چیزی یا کسی یا شرایطی است، دیگر به آن اسمِ اضطراب را اطلاق نمی کنیم و به آن ترس میگوییم.
عاطفه دفاعی در روانکاوی به آن دست از احساساتی گفته می شود که برای سایه افکندن و پنهان کردنِ احساسات واقعی فرد ایجاد می‌شوند. گاهی پیش می‌آید که مواجه شدن با یک احساس، آن چنان سخت است، آن قدر دشوار و پرفشار است که یک فرد…
برای یونگ، مفهوم سایه چیزی متفاوت از هشیاری دو جایگاهیِ اوتو رنک است. از نظر یونگ سایه هر آن چیزی است که شما وجودش را در خودتان نمی پذیرید. هر صفتی که ما در دیگران می بینیم و از آن احساس بیزاری میکنیم تشکیل سایه ما را می‌دهد. کار با سایه یکی از اصلی‌ترین ملزوماتِ فرایندِ فردیت است.
چگونه می توانم از یک رابطه‌ای که تمام شده است، گذر کنم؟ گذشته را رها کن، خودت را ببخش، خاطراتت را دور بریز، هدایا و اشیایی که یادآوری او را می کنند از جلوی دستت دور کن، دیگر به او فکر نکن
یکی از ابعاد مهم مشاوره روانشناسی و روانکاوی که شاید کمتر مورد توجه قرار گرفته است، تشدید مشکلات با شروع روند درمان است. بسیاری از افراد وقتی که به رواندرمانگر مراجعه می کنند، خصوصا کسانی که شناخت جامع و دقیقی از اینکه اساسا رواندرمانی چیست ندارند، تصور می کنند که با مراجعه به یک رواندرمانگر می بایست مشکلات شان حل شود.
والدی که به گوشی موبایل، اتاق، کیف و جمع دوستانِ فرزندش سرک می کشد، این پیام را به فرزندش می فرستد که «من به تو اعتماد ندارم» و پیوسته به دنبال چیزهایی در زندگی تو هستم تا به آن دلایل تو را محکوم و طرد کنم و چه بسا شخصیت تو را خرد کنم. از ویژگی هایی که در کودکان چنین والدینی ایجاد می شود، خصلتِ «پنهان کاری»، «انزوا طلبی»، «بی اعتمادی»، «دروغ گویی»، «خود-سرزنشی»، «بدبینی» و مواردی از این دست است.
برای جمع بندی می توان اینگونه گفت که: داشتن درک مناسب نسبت به زمان بر بودن انجام یک رواندرمانی واقعی، اثربخش و ماندگار، داشتن درک روشن نسبت به ارزشِ خود و سلامتی خود، و همچنین فعال بودنِ اراده برای مواجهه به مشکلات و چالش ها، مهم ترین فاکتورها هستند. فاکتورهایی که چنانچه شما آنها را در خودتان می بینید، می توانند نشانه ای از اینکه اکنون زمان مناسبی برای مراجعه کردن به یک درمانگر برای شماست، باشند.
احتمالا همه‌ی ما نسبت به اینکه افسردگی چیست، شناخت داریم. افسردگی حالتی روان‌شناختی است که با یک جست و جوی ساده می توانید ویژگی های مربوط به آن را در اینترنت پیدا کنید. کاهش سطح انرژی روانی، احساس خستگی و بی انگیزگی، فکر کردن به گذشته و «چرا اندیشی»، دشواری در برقراری ارتباط با دیگران و انجام دادن کارهای روزمره، همه و همه از نشانه های افسردگی هستند. چرا اندیشی به آن ویژگی از افسردگی گفته می شود که برای نمونه، اول صبح یا به احتمال زیاد میانه ی روز که یک فرد مبتلا به افسردگی از خواب بیدار می شود برایش رخ می دهد.
مسیر مثبت و منفی در شناخت خود به معنای آن است که از میان محتویات لحظه‌ی حال، ما انتخاب میکنیم که بر روی چه بخشی از آن بیش از سایر بخش ها متمرکز شویم. برای نمونه، جمله‌ی زیر را در نظر بگیرید: «وقتی که به من گفت دیگر می خواهد مرا ترک کند، خیلی آشفته شدم. یاد سه سال پیش افتادم، درست وقتی که دوست سابقم می خواست مرا ترک کند. با وجود اینکه حسابی از دوباره تنها شدن می ترسیدم، می دانستم که یک جای کار ایراد دارد و هر چه هست و هر قدر هم دلم بخواهد به آن بی توجه باشم و انکارش کنم و یا از آن بترسم، تصمیم گرفتم که یک نگاه اساسی به خودم بکنم».
