کتاب روانشناسی: رشد و شکوفایی و خودشناسی

ناقوس ها برای اروین یالوم به صدا در می آیند؛ دلهره‌ی هستی تو را می خواند!

 یالوم پس از سه سال پیاپی دراز شدن بر روی کاناپه تحلیل و گفتن دوباره و دوباره از احساسات و تجربه های اوایل کودکی اش، همواره نوعی نارضایتی را در دل حس میکرد.

او می گوید که من به شدت از مردن می ترسیدم. هر روز من شده بود اضطراب و نگرانی از مرگ. هر چه تلاش میکردم، روانکاوم به این ترس من از مرگ واکنشی نشان نمی داد. و همواره آن را از دریچه نمادین اختگی – که در روانکاوی شهره است – می نگریست. کار به جایی رسید که یالوم نه تنها کاناپه را کنار گذاشت، بلکه سر به سرای رمان و فلسفه گذاشت.

درس معلم ار بود زمزه محبتی، پس از دکتری به مکتب آورد پزشک گریز پای را

اروین یالوم با وجود آنکه دکترای روانپزشکی داشت و در دانشگاه استفورد مشغول به آموزش بود، تصمیم گرفت بر سر کلاس های دوره لیسانس فلسفه در همان دانشگاه بنشیند. او به دنبال معنایی عینی و قابل لمس برای کاهش دادن ترس و اضطرابش از مرگ بود. معنایی که در دنیای اودیپی و فرویدی هرگز بدان دست نیافته بود.

به همین جهت، او به مانند کارل راجرز، رولو می و برخی دیگر از چهره های نالان و گریزان از روانکاوی، روی به «بی رویکردی» آورد. از جایی که اگر شما بگویید من هیچ چیزی نمی دانم، باز هم عموم افراد شما را دسته بندی می کنند و برچسبی بر روی شما قرار می دهند، بر پیشانی یالوم نیز، برچسب روانشناسی وجودی خورده است؛ نامی که وی کوشش کرده است آن را قدر دان باشد و بزرگ بداردش.