آیا زمانی که دوره نوجوانی خودتان را پشت سر گذاشتید را به خاطر دارید؟ اگر قدری به آن دوران دقت کنید، هر جا که صحبت از نوجوانی می شد، درباره نیازها و تغییرات خاص دوره نوجوانی نیز صحبت می شد. وقتی که به رادیو و تلویزیون، صحبت های روانشناس ها، معلم ها و جلسات اولیا و مربیان و در یک کلام، تمامی اطلاعاتی که قرار بود یک کودک را برای دوره نوجوانی آماده کند فکر میکنم، به خاطر می آورم که عموما سرشار از نهیب بودند.
احتمالا از نسل های قدیمی تر شنیده باشیم که بازی کردن کودک در بیرون از خانه و یا به اصطلاح ”کوچه” و ”خیابان” سبکی بوده است که آنها بواسطه آن بزرگ شده اند. من و قتی که به کودکی خودم نگاه میکنم، تا جایی که خاطرم است ما بیشتر اوقات در کوچه مشغول بازی بودیم. اسباب بازی هایمان، وسایل الکترونیکی بازی کردن مان مثل میکرو و سگا و بعدترها پلی استیشن، و یا در یک تعبیر کلی تر، کنسول های بازی مان هم ظرفیت محدودی داشت.
والدی که به گوشی موبایل، اتاق، کیف و جمع دوستانِ فرزندش سرک می کشد، این پیام را به فرزندش می فرستد که «من به تو اعتماد ندارم» و پیوسته به دنبال چیزهایی در زندگی تو هستم تا به آن دلایل تو را محکوم و طرد کنم و چه بسا شخصیت تو را خرد کنم. از ویژگی هایی که در کودکان چنین والدینی ایجاد می شود، خصلتِ «پنهان کاری»، «انزوا طلبی»، «بی اعتمادی»، «دروغ گویی»، «خود-سرزنشی»، «بدبینی» و مواردی از این دست است.
برای جمع بندی می توان اینگونه گفت که: داشتن درک مناسب نسبت به زمان بر بودن انجام یک رواندرمانی واقعی، اثربخش و ماندگار، داشتن درک روشن نسبت به ارزشِ خود و سلامتی خود، و همچنین فعال بودنِ اراده برای مواجهه به مشکلات و چالش ها، مهم ترین فاکتورها هستند. فاکتورهایی که چنانچه شما آنها را در خودتان می بینید، می توانند نشانه ای از اینکه اکنون زمان مناسبی برای مراجعه کردن به یک درمانگر برای شماست، باشند.
